प्रतिनिधि सभाको निर्वाचन २०७९ पश्चात नेपाली कांग्रेस, नेकपा एमाले र माओवादी केन्द्र नै देशका तीन ठूला दल बन्न सफल भए । यद्यपि नयाँ दलहरुको उदय तथा राप्रपाको छलाङले देशमा केहि सकारात्मक परिवर्तन आउँछ कि भन्ने आम जनताको विश्वासमा केहि हदसम्म अहिले बेक्र लगाइदिएको छ ।

पुरानो बोतलमा नयाँ खोल भनेझै उदाएको नयाँ दल एवम् राजतन्त्रको ओकालत गर्ने पाटी समेत सत्ताको खेलमा रुमलिएको देख्दा लाग्छ, यहाँ कोही जनताका लागि अगाडी आएका होइनन् सबै सत्ता स्वार्थमा लिप्त छन् । यसो हेर्दा लाग्छ उनीहरु मन्त्री बनेर देशलाई विकासको बाटोमा अगाडी बढाउन होइन् कसरी राज्यको सम्पत्ती दोहन गर्न सकिन्छ भन्ने उपाय खोजिरहेका छन् ।

नेपाली आम जनता देशमा रोजगार नपाएर विश्वका विभिन्न मुलुकहरुमा पलायन भइरहँदा सरकार रोजगारीको अवसर कसरी सृजना गर्ने तर्फ होइन् संघ, प्रदेश र स्थानिय तहमा कसरी आफ्ना दलको कार्यकत्तालाई व्यवस्थापन गर्ने भन्ने तर्फ लागि परेका छन् । यहाँ कसैलाई जनताको सरोकारका विषयमा काम गर्ने मन्त्रालय होइन कता बजेतको दोहन गर्न सकिन्छ, त्यतै कुद्ने मनसाय देखिन्छ ।

हाम्रै आफ्ना दाजुभाई, आमाबुवा तथा दिदीबहिनी खाडिका मुलुकहरुमा बन्दि जीवन विताउन बाध्य हुनु भएको छ । के सरकारलाई थाहा छ, विदेश पलायन भएका लाखौँ लाख नेपाली श्रमजिविहरुको अवस्था कस्तो छ ?

अहिले हाम्रो गाँउ घर मात्र होइन् सहर पनि युवा विहिन हुने अवस्थामा पुगेको छ तर राजनितीमा होमिएकाहरुको उदेश्य जसरी होस् सत्ता आफ्ना हातमै रहोस् भन्ने चाहन्छन् । पासपोर्टको खेति यसरी मौलाएको छ कि खेत बाझै छ तर कोहि पढाईका निम्ती त कोहि रोजगारीको अभावमा पलायन भइरहेका छन् । देशको यस्तै अवस्था रहि रहँदा अब आउने पुस्ताले मेरो प्यारो देश भनेर गर्भ गर्न सक्छन् होला र ?

यस वर्ष स्थानीय तह देखि संघिय सरकारको निर्वाचन पनि सम्पन्न भयो जसमा जनताले पनि कसैलाई देश संचालन गर्नुस् भनेर मतदान गरेनन् । यसो सोच्दा लाग्छ जनता पनि यति आर्जित भएका छन् कि उनीहरु पनि चाहन्छन् कि सबै दलहरु मिली देश लुटुन !

अब स्थानिय तहको कुरा गरौं । स्थानीय तहको निर्वाचन भएको ८ महिना बितिसकेको छ तर खै जनताको काम ? स्थानीय तहले सर्वसाधारणमा विकास, सुशासन र परिवर्तनको मुल फुट्ने अपेक्षा गरिएको थियो । तर, आफू अगाडी भएको फल समेत खान नसके जस्तो आखाँ तरि मर भने सरह भएको छ ।

आफ्नो मतबाट जनप्रतिनिधि चुनिँदा सारा दुःखका दिन गए भन्ने सोचेका जनता अहिले खै के प्रगती भयो भनेर प्रश्न सोध्ने अवस्थामा पुगिसकेका छन् । स्थानीय तहमा भ्रष्टाचार घट्नुको सट्टा झन् बढेको छ । एकतिर कर तिरेर आनन्दले बसेका जनता कहिले यता त कहिले उता भन्दै कुदिरहेका छन् । खै जनताका लागि सेवा सुविधा ?

काठमाडौंको मेयरमा बालेन आए, सबैको आशाको त्यान्द्रो बने तर खै दिगो विकासका कार्यक्रम ? दोजर लगाएर घर तहरा भट्काउँदै हिडेका मेयरले अहिलेसम्म विकासको अवधारणा ल्याउन पनि सकेका छैन् । ट्राफिक व्यवस्थापन देखि सडक एम्बुलेन्सका कुरा सुन्दा गदगद भएको म अहिले यसो हेर्छु जताततैका ट्राफिक लाइटले काम समेत गर्न छाडेका छन् । विरोध पश्चात आफ्नै पैसाले शालिक बनाउँछु भन्नुभएका मेयर साहेब सबैतिर अलपत्र बनाएर मात्र हिड्नु भएको छ ।

अब कुरा गरौं जनताको आशा भरोसाका केन्द्र विन्दु बन्नु भएका रविजी । उहाँ पनि सत्ता मोहमा पर्नु भएको हो कि आफूले गरेको गल्ती लुकाउन हो पदका लागि जे पनि गर्न तयार हुनुभएको छ । पक्राउ सुचीमा रहेका व्यक्तीसँग काधँमा काधँ मिलाएर अघि बढेर पनि मैले देखेको छैन, प्रहरीलाई आदेश दिएको छु भन्दै कहिले खाली बसमा उभिएर त कहिले आफूले पहिले गाली गरेकै पदमा सयन गर्दै रमाइरहेका देखिन्छन् ।

हाम्रा लिङ्देनजी हिन्दु राष्ट्र र राजतन्त्रको ओकालत गर्दै हिड्नु भएको थियो तर अहिले उहाँ पनि सत्ता स्वार्थमा लिप्न हुन पुग्नु भएको छ । प्रदेश सरकारको विरोध गर्दै आउनु भएका उहाँ प्रदेशमा मन्त्री पदमा पनि बार्गेनिङ गरिरहनु भएको सुनिन्छ । भष्ट्रचार गर्नु आमाको रगत खानु सरह भन्ने मूल मत्र सहित अगाडी बढ्नु भएका उहाँले जनताका निम्ती कस्तो कदम चाल्नु हुनेछ, त्यो भने हेर्नै बाकी छ ।

अब हामी केन्द्रीत हौं, धरानका मेयर हर्कजी तर्फ । एक्लै चुनावमा होमिएर उहाँले पाउनु भएको सफलता कल्पना बाहिरको कुरा थियो । तर, मान्छेले आफ्नो पद मर्यादाको ख्याल गर्दै अगाडी बढ्नु पर्ने हो जुन उहाँमा देखिँदैन । निति नियम बनाउने पदमा बसेर ढुङ्गामा कतिन्जेल रमाउने ? पानी ल्याएर सबैको मन त जित्नु भयो अब के पाँच वर्ष नै ढुङ्गा मात्र बोक्ने हो र ? कि नगरका सबै समस्या समाधान भएर विकाशसिल क्षेत्र बनिसकेको हो ?

यसरी सबै माथि केन्द्रीत भइरहँदा तीन ठूला दलको देश विकासमा केहि दायित्व छैन होला र ? भन्ने प्रश्न आउनु जायज छ तर आशा भरोसा गरेकाबाटै गरिएको आशा, भरोसामा प्रहार हुन्छ भने आम जनताले कस्को विश्वास गर्ने ? खै जनताका लागि काम गर्ने व्यक्ती या दल ? भष्ट्रचार नियन्त्रणका लागि स्थापना गरिएको संस्थाले सधै साना माछा मात्र समातेको सुनिन्छ, ठूलालाई त घरमै लगेर पकाएरै खाएकै त होला । छानविनमा जाने हो भने यहाँ दुधले नुहाएको नुहाएको भेट्न सम्भव होला र ?